Ιούνιος 2009... : Στην ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης του ΚΥΒΕΛΗ (Σωματείο υποστήριξης γονιμότητας) συζητούσαμε για τις καλοκαιρινές διακοπές.

της Θεοδοσίας Καραγιάννη, ψυχολόγου

Κι ενώ το θέμα είναι ευχάριστο .... έβλεπα πρόσωπα θλιμμένα.

• • «Όπου και να πάω, νιώθω δυστυχισμένη. Οι διακοπές δε με βοηθούν να ξεχαστώ».
• • «Πού να βρω λεφτά για διακοπές; Τα έχω ξοδέψει όλα στις προσπάθειες εξωσωματικής... Και στο χωριό;.... δεν πάω. Δεν αντέχω να μου λένε όλοι " πότε θα κάνω παιδί"»...
• • «Λέμε να πάμε στο εξωτερικό. Μόνο εκεί θα ησυχάσουμε»...
• • «Διακοπές;... Μια αυταπάτη! Όπου και να πάω ... μόνο το παιδί σκέφτομαι»...
• • «Δεν ξέρω τίποτα... Οι διακοπές δε μου λένε τίποτα... πρώτη φορά σκέφτομαι το σενάριο ότι δε θα κάνω παιδί»...

Κάποιοι ακούγονταν πιο αισιόδοξοι:

• • «Οι διακοπές είναι ευκαιρία να ξεφύγουμε από την ιδέα του παιδιού και να χαλαρώσουμε»...
• • «Θα πάω στο αγαπημένο μου νησί και θα βρω τον εαυτό μου. Αυτό χρειάζομαι τώρα. Θα κάτσω όσο περισσότερο μπορώ για να πάρω δυνάμεις»...
• • «Για εμένα οι διακοπές είναι για ανασύνταξη δυνάμεων. Δε θα μπω σε εξωσωματική καλοκαιριάτικα. Αυτό θα γίνει Σεπτέμβρη- Οκτώβρη, που θα έχω γεμίσει τις μπαταρίες μου. Κι εγώ κι ο άντρας μου χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα»...

Παρόλα αυτά, οι αισιόδοξες φωνές της ομάδας χάνονταν στη σιωπή και το βάρος που έφερναν οι υπόλοιπες φωνές. Καταλάβαινα ότι κάτι έπρεπε να κάνω... Τα βλέμματα των μελών καρφωμένα πάνω μου περίμεναν κάτι σαν «ένεση αισιοδοξίας». Και δεν την έδωσα... Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ήθελαν. Οι ψυχολόγοι δεν πουλάνε παρηγοριά ή αισιοδοξία, αλλά προσφέρουν στήριξη. Και για εμένα «στήριξη» είναι να πορευτώ με το συναίσθημα της ομάδας. Χωρίς να πολυσκεφτώ, ψιθύρισα:

«Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οι διακοπές είναι για εσάς κάθε άλλο παρά ευχάριστες. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι μιλούν για τις διακοπές σα να είναι το "κάτι άλλο πέρα από το παιδί". Όλες οι διακοπές, όλη σας η ζωή αυτή τη στιγμή μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από το θέμα "παιδί". Αν μας άκουγε κάποιος άλλος θα έλεγε ότι είστε δυστυχισμένοι. Ας δούμε, λοιπόν, τι σημαίνει η λέξη "δυστυχία" για εσάς;»

Τα μέλη της ομάδας ξαφνιάζονται. Αντί να παρηγορήσω, καθρεφτίζω αυτό που φέρνουν. Κι εκείνοι ανοίγουν την καρδιά τους:

• • «Δυστυχία είναι να διαψεύδονται οι προσδοκίες σου...»
• • «Δυστυχία είναι να κοροϊδεύουν οι άλλοι τον πόνο σου. Να βλέπεις γύρω σου την χαιρεκακία...»

«Δυστυχία είναι να μη σ' αρέσει ο εαυτός σου...»

• • «Δυστυχία είναι οι ανίατες ασθένειες...»
• • «Δυστυχία είναι οι στιγμές πόνου και θλίψης... Η έλλειψη κάποιου που θες.»
• • «Πρόσφατα έφυγε η αδερφή μου από τη ζωή. Δυστυχία , για εμένα, είναι να μην μπορείς να πάρεις τηλέφωνο τα αγαπημένα πρόσωπα που έχεις χάσει. Να μιλάς και να μην τα ακούς να απαντούν...»
• • «Δυστυχία είναι το να μην μπορείς να μοιραστείς...»
• • «Δυστυχία είναι όταν δεν υπάρχει ελπίδα...»

Η ώρα περνούσε και ο κύκλος (πάντα καθόμαστε κυκλικά, σαν μια μεγάλη αγκαλιά) συγκέντρωνε "δυστυχίες"... Και τότε, τους είπα το δικό μου ορισμό της δυστυχίας, που είχα "κλέψει" από κάποιο βιβλίο: «Δυστυχία είναι .... το να μη λαχταράς». Και εξηγώ: «Η δυστυχία είναι μια βαριά λέξη. Μπορούμε να πούμε ότι κάποιος που δυσκολεύεται να κάνει παιδί είναι δυστυχισμένος; Δε νομίζω... Δυστυχισμένο θεωρώ αυτόν που δε λαχταρά πλέον το παιδί και που δεν ξέρει τι άλλο να λαχταρήσει.

Δυστυχισμένος είναι αυτός που δεν ελπίζει, όπως είπε κάποια από εσάς. Για εμένα, λοιπόν, δεν είστε δυστυχισμένοι, γιατί –όπως ακούω-λαχταράτε παιδί. Γι' αυτό έρχεστε στο ΚΥΒΕΛΗ, άλλωστε! Για εμένα, είστε , απλώς, πληγωμένοι ή απογοητευμένοι. Αλλά όχι "δυστυχισμένοι". Αντιθέτως, θα έλεγα ότι είστε ευτυχισμένοι .... και δεν το ξέρετε. Για εμένα ... είστε υποψήφιοι γονείς και όχι υπογόνιμοι»....

Η σιωπή της ομάδας με κρατούσε σε αγωνία. «Άραγε θύμωσαν ή ευχαριστήθηκαν με αυτό που είπα; Αν, έστω κι ένας, φύγει σήμερα από εδώ ξεκολλώντας από τον εαυτό του την ταμπέλα του "μίζερου και δυστυχισμένου" θα νιώσω ότι άξιζε τον κόπο η συνεδρία», σκεφτόμουν.

Τη σκέψη μου διέκοψε μια φωνή της ομάδας:

• • «Νιώθω καλύτερα τώρα. Όντως, δεν αξίζει να μιζεριάζουμε. Θα πάω διακοπές και θα τις δω σαν περιπέτεια. Λαχταράω-πέρα από το παιδί- να είμαι με τον άντρα μου και να περνάμε στιγμές ηρεμίας. Ίσως αυτό να είναι "ευτυχία": κάποιες στιγμές ηρεμίας με ανθρώπους που αγαπάς.»

Μια άλλη φωνή πρόσθεσε:

• • «Κατάλαβα ότι κουβαλάμε πολύ βάρος πάνω μας. Σκεφτόμαστε όλα τα προβλήματα της εξωσωματικής και ξεχνάμε ότι όλα ξεκινούν από τη λαχτάρα μας για παιδί. Η ιατρική μπορεί να με αντιμετωπίζει σα μηχανή αναπαραγωγής, αλλά έχω και μια ψυχή που λαχταρά. Κι είμαι ευτυχισμένη γι' αυτό. Με κάνει να νιώθω ότι συμμετέχω κι εγώ στην τεχνοκρατική διαδικασία της εξωσωματικής. Ο γιατρός βάζει τα τεχνικά μέσα κι εγώ, με τη λαχτάρα μου για παιδί, βάζω την τέχνη της καρδιάς».

Κι ενώ οι υπόλοιποι κουνούσαν το κεφάλι σα να συμφωνούσαν, μια ακόμα φωνή της ομάδας μου έδειξε στον τοίχο κάτι ζωγραφιές των μελών του ΚΥΒΕΛΗ που είχαμε κρεμάσει και είπε:

• • «Θυμήθηκα την άσκηση που είχαμε κάνει. Μας είχες πει να ζωγραφίσουμε κάτι που ονειρευόμαστε να ζήσουμε με το παιδί μας στο μέλλον. Οι ζωγραφιές έχουν μείνει εκεί για να μας θυμίζουν ότι πρέπει να ονειρευόμαστε. Εγώ κοιτώ τη δική μου ζωγραφιά και θέλω να κρατήσω την εικόνα αυτή για τις διακοπές μου. Θέλω να κλείνω τα μάτια στην παραλία και να ονειρεύομαι, να "λαχταρώ" –όπως λες- ένα παιδί που θα το ντύνω, θα το κοιμίζω κτλ. Και θα σκέφτομαι ότι, αφού έχω τη δυνατότητα να λαχταρώ και να ελπίζω, δεν είμαι δυστυχισμένη. Απλώς, περιμένω....».

Πηγή: www.kiveli.gr