Η μεγαλόφωνη ανάγνωση από τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού, αποτελεί αποδεδειγμένα αποτελεσματική παρέμβαση για την προώθηση της γλωσσικής, γνωστικής και συναισθηματικής ανάπτυξης του.

Είναι γνωστή και διαδεδομένη η χρήση παραμυθιών που συνήθως η μαμά, η γιαγιά ή ο πατέρας διαβάζει ή διηγείται στα παιδιά του πριν κοιμηθούν.

Εκείνο που δεν ήταν γνωστό είναι η επίδραση που έχει η ανάγνωση-διήγηση στην ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη των παιδιών. Η ανάγνωση-διήγηση, η όποια πρέπει να γίνεται μέρος της καθημερινής ζωής, αποσκοπεί στην ενίσχυση του πρωταρχικού δεσμού μητέρας-παιδιού όπως αυτός φυσιολογικά εξελίσσεται μέσα στους πρώτους πέντε μήνες της ζωής.

Ακόμη, η φυσική σωματική και βλεμματική επαφή της μητέρας προς το βρέφος αποτελεί το «κλειδί» για την ευόδωση της ψυχοσυναισθηματικής εξέλιξης του παιδιού.

Ψυχοδυναμικά, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την αξία του θηλασμού. Ανάλογη διαδικασία μπορεί να επιτευχθεί με τον ενισχυμένο ρόλο του πατέρα ή των παππούδων εκατέρωθεν.

Τα νεότερα βιβλιογραφικά δεδομένα αποδεικνύουν τις τρομακτικές δυνατότητες που έχει ο εγκέφαλος του βρέφους-νηπίου-παιδιού μέσω της «πλαστικότητας» του.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι το πιο ανώριμο όργανο του σώματος κατά τη γέννηση. Μολονότι η ανάπτυξή του έχει ήδη ξεκινήσει προγεννητικά, ο εγκεφαλικός φλοιός αναπτύσσεται συνολικά μετά τη γέννηση, με ένα μαζικό ξέσπασμα συναπτικής δημιουργίας, μεταξύ 12 έως 24 μηνών, με την οποία επιτυγχάνονται και τα ορόσημα του μωρού, όπως η έγχρωμη όραση, ή ο ισχυρός συναισθηματικός δεσμός με τους γονείς του.

Στην ηλικία των 2 ετών, ο εγκεφαλικός φλοιός ήδη διαθέτει χίλια τρισεκατομμύρια συνάψεις και ο αριθμός τους διατηρείται υψηλός καθ' όλη τη μέση παιδική ηλικία (4-8 ετών). Εν συνεχεία μέχρι και την εφηβεία, ο αριθμός των συνάψεων βαθμιαία μειώνεται στα επίπεδα των ενηλίκων.

Επομένως, είναι σκόπιμη η εφαρμογή αντίστοιχης μεθόδου «εκπαίδευσης» από την πρώτη βρεφική ηλικία, έστω κι αν στα βρέφη δεν εκδηλώνεται η άμεση ανταπόκριση που εκδηλώνεται στα νήπια.

Ο χειρισμός αυτός αποτελεί εισαγωγή στην εκπαιδευτική διαδικασία του παιδιού που, ξεκινάει μεν θεωρητικά στο νηπιαγωγείο και φτάνει μέχρι και το Λύκειο, αλλά στην ουσία η εκπαίδευση κάθε παιδιού που οι γονείς τού παρέχουν από την ηλικία μηδέν έως και την ηλικία των 5 ετών μέσα στην οικογένεια αποτελεί το θεμέλιο λίθο της νοητικής και ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού τους.

Είναι σημαντικό και αυτονόητο ότι δεν έχει τόση σημασία το περιεχόμενο που αναπτύσσεται στο βιβλίο όσο το εργαλείο «άνθρωπος» και ο τρόπος που το εισαγάγει. Μία συνθήκη είναι αναγκαία και ικανή: η φυσική παρουσία ανθρώπου ως εκπαιδευτή στη ζωή του βρέφους-παιδιού.

Περίπου 200 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν τις γνωστικές και κοινωνικές τους δεξιότητες. Ένας από τους λόγους είναι ότι δεν τυγχάνουν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον εκπαίδευσης ικανής να χειριστεί τις τρομακτικές δυνατότητες που η πλαστικότητα του εγκεφάλου τους παρέχει.

Αυτές οι δυνατότητες είναι εξατομικευμένες αλλά και γενετικά καθοριζόμενες, επομένως, και η εκπαίδευση που πρέπει το οικογενειακό-γονεικό περιβάλλον να παρέχει αρμόζει να είναι οργανωμένη και δομημένη με επιστημονικό κριτήριο.

Έτσι, ένα από τα επιστημονικά σταθμισμένα εργαλεία είναι η επιλογή των κατάλληλων βιβλίων για κάθε αναπτυξιακή ηλικία.